Aslında burada bahsedeceğim şarkı pek de güncel bir şarkı değil. Tabi medyatik olmayıp, anti-amerikan içerikli şarkılar üreten grupları da takip edebiliyor değilim. Ama bugün Gripin'in Baba Mesleği şarkısını dinlerken aklıma geldi bu. Siyasi içerikli şarkılara alışkınız ama son dönemde ABD'nin Irak'ı işgali muhalif çizgiyi anti-amerikan-barış yanlısı eksene çekti. Son dönem diyorum ama tabi 7 yıl geçti üstünden... Neyse lafı uzatmadan, şarkı sözlerine geçelim. Tabi sözleri inceleyip herhangi bir sağlam şarkıyı mundar etmek gibi bir amacım yok, hatta şu anda bile dinliyorum. Bahsetmek istediğim muhalif düzlemin nerede durduğu üzerine...
Ne diyor Gripin?: "Kanla karışık yağmurlarla üstümüze özgürlük yağıyor gökyüzünden, ölmeyi öğrendim ben daha yürümeyi öğrenmeden ...... biri var uzakta tetiği çeken, katil doğmuş baba mesleği..... boyalı ayakkabılarınla basma toprağıma lan!"...
Dram boyutu ağır, müzikle uyumu süper. Ancak beni rahatsız eden, sanki tüm bunların o boyalı ayakkabılının başından çıkıyor gibi sunulması. Sanki tüm bu savaşlar bu bireysel ya da yönetici iradeye bağlıymış gibi... Sanki ülkesini savaşa sokmayan ABD başkanı varmış gibi...
Tabi burada bu tip gruplardan derin analitik yorumlar bekliyor değilim. Alt tarafı şarkı yapıyor adamlar... Evet, ama bu sözlerin belli süregelen bir algıyı ortaya koyduğunu düşünüyorum. Bu algı, Obama sonrası ABD'ye duyulan sempati ile de kendini gösteriyor. İnsanların neye sempati duydukları çok belli.
Zamanında kendi yarattıkları faşizme karşı, sonra kaçınılmaz olarak karşılarına çıkan (varoluşunda da katkıları büyüktür tabi!) komünizm'e, son olarak da komünizme karşı kullanmaktan mütevellit yarattıkları radikal dinci akımlara atıfla geliştirdikleri yer ve zamandan yoksun terör söylemi ile yayılmacı politikalarını başarıyla sürdürüyorlar. Bize de izlemek düşüyor. Yine de: Boyalı ayakkabılarınla basma toprağıma lan!
Ne diyor Gripin?: "Kanla karışık yağmurlarla üstümüze özgürlük yağıyor gökyüzünden, ölmeyi öğrendim ben daha yürümeyi öğrenmeden ...... biri var uzakta tetiği çeken, katil doğmuş baba mesleği..... boyalı ayakkabılarınla basma toprağıma lan!"...
Dram boyutu ağır, müzikle uyumu süper. Ancak beni rahatsız eden, sanki tüm bunların o boyalı ayakkabılının başından çıkıyor gibi sunulması. Sanki tüm bu savaşlar bu bireysel ya da yönetici iradeye bağlıymış gibi... Sanki ülkesini savaşa sokmayan ABD başkanı varmış gibi...
Tabi burada bu tip gruplardan derin analitik yorumlar bekliyor değilim. Alt tarafı şarkı yapıyor adamlar... Evet, ama bu sözlerin belli süregelen bir algıyı ortaya koyduğunu düşünüyorum. Bu algı, Obama sonrası ABD'ye duyulan sempati ile de kendini gösteriyor. İnsanların neye sempati duydukları çok belli.
Zamanında kendi yarattıkları faşizme karşı, sonra kaçınılmaz olarak karşılarına çıkan (varoluşunda da katkıları büyüktür tabi!) komünizm'e, son olarak da komünizme karşı kullanmaktan mütevellit yarattıkları radikal dinci akımlara atıfla geliştirdikleri yer ve zamandan yoksun terör söylemi ile yayılmacı politikalarını başarıyla sürdürüyorlar. Bize de izlemek düşüyor. Yine de: Boyalı ayakkabılarınla basma toprağıma lan!
Obama gelecek dertler bitecek diyen gençlere soğuk duş: Obama nükleerler hakkında tutum sergilemezken, Hillary kesinlikle karşıydı. Obama savaş karşıtı bir tutum sergilememişken, Hillary kayıtsız şartsız Irak'tan çekilme yanlısıydı. Bunlar sadece ilk aşamada aklıma gelenler. Ha Hillary gelse ABD değişir miydi? Tabiiki hayır. Başkanlar zurnanın son deliği, adamlar şahane sistem kurmuş, başkanı kim takar.
YanıtlaSil